"Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα".




"Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή

ενώ χάνουμε όλοι εμείς.

Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται 
πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα. 
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά 
ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή απόσταση 
απ΄ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει... 
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή 
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης 
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο. 

Πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις  τα πετάω, 
χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω,
να φεύγουν τα περιττά λέω 
να μπω στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα."

                                     Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ





Το βάρος του εγώ  ένοχα  αγκυλώνει το πέταγμα της ψυχής ...
τελευταία πράξη απελευθέρωσης ο θάνατος ...









2 σχόλια:

  1. να φεύγουν τα περιττά λέω
    να μπω στον ουρανό του πάντα μου
    με τη φόρα της ψυχής μου...

    Ενα απο τα πιο αγαπημενα μου ποιηματα
    αλλα...ο θάνατος δεν ειναι η τελευταια
    πράξη απελευθερωσης...η Ψυχή εχει βάρος..
    ειδικό βαρος...και οχι δεν ειναι 21 γραμμάρια
    αλλά αυτη ειναι μια άλλη ιστορία...

    Καλο Ξημέρωμα Καίτη μου..όσο λιγοτερα
    κουβαλαμε τοσο πιο ανετα φευγουμε.
    Ευχη..ο δρόμος ας μακραίνει.!! ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η τελευταία πράξη απελευθέρωσης από το εγώ μας...εκείνη τη στιγμή παραιτούμαστε κυριολεκτικά!
    Ναι ο δρόμος ας μακραίνει όσο γίνεται πιο πολύ !!!!...καλημέρα Μαρία μου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή