Μην ξεχνάμε ...



Η ελληνική σημαία !...το σύμβολο !



Οι 9 οριζόντιες γραμμές της Ελληνικής Σημαίας 
συμβολίζουν 
                                                 τις εννέα μούσες της Ελληνικής Μυθολογίας. 
Την Καλλιόπη (Επική Ποίηση),
 την Κλειώ (Ιστορία), 
την Ερατώ (ερωτική ποίηση), 
την Ευτέρπη (Μουσική),
 την Μελπομένη (Τραγωδία),
 την Πολύμνια (Ιερή Ποίηση, γεωμετρία, μιμητική και γεωργία),
 την Τερψιχόρη (χορός), 
την Θάλια (κομωδία και ειδυλλικής ποίησης)
 και την Ουρανία (αστρολογία).
 Οι 9 μούσες ενέπνευσαν ολόκληρο τον Ελληνικό πολιτισμό,
 από τον καιρό του Ομήρου μέχρι τον Παλαμά, 
τον Σεφέρη και τον Ελύτη ως και σήμερα.
Ο Ηρόδοτος έλεγε ότι το γαλάζιο και το λευκό είναι τα χρώματα των Ελλήνων,
 που συμβολίζουν το ομόγλωσσον,
 το ομόθρησκον, το ομότροπον και το όμαιμό (κοινό γαλάζιο αίμα) μας.
Ο σταυρός ενώνει το κυανό με το λευκό,
 το αρσενικό με το θηλυκό, 
σε ένα υπέρτατο συμβολισμό αγάπης, έρωτα, ανδρείας και θυσίας,
 συμβολίζει τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο και μετέπειτα τον Χριστό.
 Εκτός του ότι συμβολίζει την Ελληνορθόδοξη πίστη μας,
 το πανάρχαιο αυτό σύμβολο στην ελληνική σημαία,
 ο ισοσκελής σταυρός είναι η ελληνική Τετράκτυς,
 το σύμβολο του Δία, του Ήλιου, που μεταλαμπαδεύει Φως και Ζωή.
 ΕΛ-ΛΗΝ = ΗΛΙΟΥ ΝΟΩΝ - αυτός που σκέφτεται σωστά,
καλά, φωτεινά, καθαρά, ο γνωστικός και σοφός.







Κωνσταντίνος Καβάφης «Θερμοπύλες»

                                                 Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν
 και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες 
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία 
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, 
κι ότανείναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε 
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει 
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.



Χωρίς ρίζες πως θα φτάσει στον ήλιο το δέντρο της ψυχής μας;
προστατεύω τις ρίζες μου λοιπόν...με αγάπη !










"Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα".




"Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή

ενώ χάνουμε όλοι εμείς.

Πώς οι αξίες γεννιούνται κι επιβάλλονται 
πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει: το σώμα. 
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά 
ανασαίνω κι ας είμαι σε κοντινή απόσταση 
απ΄ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει... 
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς θα εφεύρει η ζωή 
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης 
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο. 

Πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις  τα πετάω, 
χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω,
να φεύγουν τα περιττά λέω 
να μπω στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα."

                                     Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ





Το βάρος του εγώ  ένοχα  αγκυλώνει το πέταγμα της ψυχής ...
τελευταία πράξη απελευθέρωσης ο θάνατος ...









Έρωτας...ο σύμμαχος !





Έρωτας...συναίσθημα που εξυψώνει ...που ελευθερώνει !
Ποιός φόβος μπορεί να νικήσει μια ψυχή που δονείται από έρωτα ;
Ποιά δεσμά να την φυλακίσουν; 
ΝΙΚΗ...καθολική !


Όταν γεννιέται ο έρωτας , γεννιέται η ζωή. Έκθαμβοι  ψηλαφούμε την ένδεια του βίου να μεταμορφώνεται σε πλούτο απρόσμενο ζωής.Καθημερινές στιγμές ρουτίνας μεταλλάζουν σε εμπειρία γιορτής, γιατί η καθημερινότητα σαρκώνει τώρα την αμοιβαιότητα της σχέσης. Ούτε χρόνος υπάρχει με παρελθόν και μέλλον, ούτε χώρος εγγύτερος και απώτερος. Ο χρόνος είναι μόνο παρόν, κι ο χώρος μόνο αμεσότητα παρουσίας. Χώρος αχώρητος η αδιάστατη εγγύτητα του Άλλου, και άχρονος χρόνος, η πληρωματική διάρκεια της αμοιβαίας  αυτοπροσφοράς.

Στο πρώτο σημάδι αμοιβαιότητας που μας χαρίζει ο Άλλος, επενδύουμε όλη τη φυσική μας ορμή για ζωή. Δίχως κρατούμενα και δίχως μέτρο. Ζούμε μόνο για τον Άλλον και χάρη στον Άλλον.Τα δίνουμε όλα τα παίζουμε όλα. Κάθε εξασφάλιση, κάθε σιγουριά. Τους δεσμούς και τις οφειλές μας. Το καλό μας όνομα, το κύρος ή τη φήμη μας. Τα σχέδιά μας, τις ελπίδες μας. Έτοιμοι για όλα, ακόμα και για τον θάνατο, για χάρη του αγαπημένου.
...............................................................................................................................................................

Μόνη επιδίωξη ύπαρξης, η ποθούμενη σχέση.Τότε μιλάμε για << αληθινό >>  έρωτα. Είναι πόθος ζωής, όχι συμπλήρωμα ή επικουρία του βίου.Όχι προσθήκη σωματικής ηδονής και ψυχολογικής ευφροσύνης στη δεδομένη καθημερινότητα .Αλλά να αλλάζει ο τρόπος της ύπαρξης, να γίνεται κάθε πτυχή της ύπαρξης μια ολόκληρη σχέση. Τότε μιλάμε για << αληθινό >> έρωτα.

Χρήστος Γιανναράς.

αποσπάσματα από το βιβλίο:  ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΑΣΜΑ ΑΣΜΑΤΩΝ











Φόβος...ο αντίπαλος !



Φόβος...συναίσθημα που καθηλώνει,
 που σε αναγκάζει να περιφρουρείς τα στενά όρια του εαυτού σου,
της ατομικότητάς σου,της οικογένειας σου...

...περιορίζοντας το άνοιγμα,
 το πέταγμα της ψυχής 
σε ορίζοντες ελευθερίας !
Στενότητα... χώρου,μυαλού...ακινησία !

Μέσα στο φόβο δεν Ζω...δεν ανασαίνω,
νοιώθω ασφυκτικά ο αέρας δεν επαρκεί...

Φόβος...συναίσθημα υπεύθυνο για την χειραγώγηση της ψυχής 
και κατ επέκταση όλων των ανθρώπων....



" Από την ώρα που ο Φρανκεστάιν γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, ο κόσμος προχωράει μαθηματικά στη εκμηδένισή του. Γιατί δεν είναι που σταμάτησε να φοβάται, αλλά συνήθισε να φοβάται.

Κι εγώ με τη σειρά μου δεν φοβάμαι τίποτα περισσότερο, απ' το μυαλό της κότας. Απ' το να υποχρεωθώ να συνομιλήσω με μια κότα ή μ' ένα σκύλο, ή τέλος πάντων, μ' ένα ζώο δυνατό που βρυχάται. Τι να τους πως και πώς να τους το πω. Και μήπως δεν είναι εξευτελισμός, αν επιχειρήσω να μεταφράσω ή να καλύψω τις σκέψεις μου, κάτω από φράσεις και ηλίθια νοήματα, για να καθησυχάσω τυχόν τη φιλυποψία μiας κότας, που όμως έχει άνωθεν τοποθετηθεί για να μας ελέγχει και να μας καθοδηγεί;

Η υποταγή, ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε;

Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος, που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά.

Το τέρας είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Οι οδοκαθαριστές άρχιζαν την παράστασή τους με Σαίξπηρ, Σίλλερ και Αισχύλο , μια και ανήκουν δικαιωματικά στο υπουργείο Πολιτισμού. Χορός από τραβεστί, ψάλλει τα χορικά του Θεοδωράκη και αποσύρεται εις τας μικράς οδούς, χορεύοντας συρτάκι. Τουρίστες Γάλλοι, Άγγλοι κι' Ελβετοί παρακολουθούν κι ανατριχιάζουν μπρος σ' αυτό το παραδοσιακό μας μεγαλείο. Το τέρας γίνεται γελοίο και κυκλοφορεί ανενόχλητο από Ωδείο σε Ωδείο. Η κλασσική μας Μουσική γίνεται Μαγειρείο. Κι όλος ο κόσμος απαιτεί επιδόματα ειδικά από το Δημόσιο Ταμείο.

Το ερώτημα περνάει απ' τις ηλεκτρικές εφημερίδες της κεντρικής πλατείας. Πως θα αντιδράσουμε και πως δε θα συμβιβαστούμε με το τέρας;

Θυμάστε τι έγινε στην «Ερωφίλη». Ο κόσμος της είχε για βασικές αξίες, το ήθος, την αλήθεια και την ομορφιά. Κι έτσι όταν παρουσιαζότανε η μορφή του τέρατος, αναστάτωνε το κοινό αίσθημα, εκ βαθέων, και προκαλούσε απρόσμενη, άμεση και καθοριστική αντίδραση. Μόλις ο Βασιλιάς έβγαλε τον μανδύα του μεγαλείου και το προσωπείο του αγαθού αρχηγού πατέρα, κι εφάνη στο πρόσωπό του η μορφή του τέρατος, ο Χορός, από γυναίκες, ορμά πάνω του, τον ποδοπατά, τον θανατώνει και τον εξαφανίζει.

Αυτό σημαίνει πως ο χορός των γυναικών αυτών, και δεν φοβήθηκε, αλλά και πως δεν μπορούσε ποτέ να μοιάσει με το πρόσωπο του τέρατος."

Μάνος Χατζιδάκις Κυριακή, 30 Ιουλίου 1978




Πέτα μακριά...δεν έχεις να χάσεις τίποτα γιατί δεν κατέχεις τίποτα...
μόνο Είσαι... η φλόγα από το Φως...η δυνατότητα της ελευθερίας ...ΕΣΥ !










Πάντα θα κοιτάμε τον ορίζοντα...με αξιοπρέπεια !







Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. 
Όμως εγώ
             Δεν παραδέχτηκα την ήττα. 
Έβλεπα τώρα Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω 
Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. 
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους 
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία
Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα 
Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις. 
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο 
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους,
 στολίζω Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα,
πλέκω, Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω 
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.  



Μανώλης Αναγνωστάκης



















Η συναίσθηση της ματαιότητας...


Ένα ίχνος πάνω την άμμο και δίπλα απ το κύμα του χρόνου...
η εν δυνάμη παρουσία μας...


                     γι αυτό.....


"...υπάρχει για κάθε τι, και καιρός για κάθε πράγμα κάτω από τον ουρανό. 
Καιρός να γεννιέται κανείς, και καιρός να πεθαίνει· 
καιρός να φυτεύει, και καιρός να ξεριζώνει το φυτεμένο· 
καιρός να φονεύει, και καιρός να γιατρεύει· 
καιρός να καταστρέφει, και καιρός να οικοδομεί· 
 καιρός να κλαίει, και καιρός να γελάει· 
καιρός να πενθεί, και καιρός να χορεύει· 
καιρός να διασκορπίζει πέτρες, και καιρός να μαζεύει πέτρες·
 καιρός να εναγκαλίζεται, και καιρός να απομακρύνεται από τον εναγκαλισμό·  
καιρός να αποκτήσει, και καιρός να απολέσει· 
καιρός να φυλάττει, και καιρός να απορρίπτει· 
καιρός να σχίζει, και καιρός να ράβει· 
καιρός να τηρεί σιγή, και καιρός να μιλάει· 
καιρός να αγαπήσει, και καιρός να μισήσει· 
καιρός πολέμου, και καιρός ειρήνης...

    ~ Εκκλησιαστής ~               





την παρουσία αγγίζει η ματαιότητα ...
την ουσία ποτέ !







Πριν να είναι αργά....






"Eνα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, 
και θ' απογυμνωθείς.
Με δέντρο δίχως 
φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε 
στου δρόμου εκεί τη μέση.
Κι αφού πια τότε θα 'ναι αργά 
νέες χίμαιρες να πλάσεις
 ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά,
θ' ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά,
όλη τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις."
                           
                           Κώστας Καρυωτάκης




Ζήσε λοιπόν... τώρα... με τη ματιά ενός παιδιού !









Και έφτασα στη μέση του καιρού !


***********



Σηκώνω στα χέρια 
το βάρος της ελαφριάς ψυχής μου...
και προχωρώ...
 Ευθύνη μόνο δική μου...
 Ελεύθερα να περπατώ...
ακροβατώντας.....


ότι κι αν πω...έχει ειπωθεί !

Όμως είναι ο δικός μου καιρός,
 η δική μου χρονική στιγμή

για να αναζητήσω,
να αισθανθώ,
να επιλέξω...
να  ΖΗΣΩ... αυθεντικά !

Μεταρσίωση
πνεμα μου, σν ορανός, σν κεανός, σν θάλασσα,
λύνεται πόψε στ πειρο χωρς ν βρίσκει ναπαμό.
Τς ζνες γύρω του σπασε κα νατινάζεται θερμ
τ πνεμα μου σν ορανός, σν κεανός, σν θάλασσα.
Σν γαλαξίας πέραντος τ σύμπαν σέρνω στ χορό.
λιο τν λιο γκρέμισα, θόλο τ θόλο χάλασα
κι εμαι σν μίαν πέραντη, πλατι γαλάζια θάλασσα,
πο ο στενο πάνω μου ορανο δ μο σκεπάζουν τ νερό."

                                                                Νικηφόρος Βρεττάκος